Stosunki ekonomiczne, które są przedmiotem badań ekonomii politycznej, można podzielić na dwie grupy. Pierwsza to stosunki, które powstają w procesie produkcji. Najważniejszym elementem stosunków produkcyjnych są formy własności środków produkcji (własność prywatna lub społeczna, a w ramach tych typów własności — poszczególne formy własności prywatnej lub społecznej). Druga grupa stosunków ekonomicznych – to zależne od stosunków produkcji stosunki podziału albo dystrybucji. W marksistowskiej definicji przedmiotu ekonomii politycznej wysuwa się na czoło prawa produkcji, które spoczywają u podstaw wszystkich innych zjawisk życia ekonomicznego. W ten sposób podkreśla się prymat produkcji względem pozostałych dziedzin procesu gospodarczego. Poza polem zainteresowania pozostaje natomiast sam akt konsumpcji, w stosunku do którego ogniwem pośrednim jest podział. Takie ujęcie przedmiotu ekonomii politycznej różni ekonomię marksistowską od szeregu wulgarnych szkół i kierunków, które w centrum zainteresowań stawiają albo procesy wymiany, albo subiektywne zjawiska związane z aktem konsumpcji.