Zasadnicze rozbieżności między programem estetycznym Andrejewa a programem środowiska Górki ego ujawniły się w okresie reakcji po zdławieniu rewolucji 1905 r. Wówczas zrodziła się legenda, podtrzymywana przez współczesnych historyków literatury, że Andrejew zerwał z ideałami literatury realistycznej, którym hołdował w młodości, i przeszedł na pozycje dekadentyzmu. Wydaje się jednak, że powyższy schemat drogi twórczej pisarza był zbyt. uproszczony i jednostronny. W rzeczywistości utwory o problematyce społecznej i obyczajowej powstałe z inspiracji Czechowa i Gorkiego były zjawiskiem wtórnym we wczesnej nowelistyce Andrejewa. Nie odznaczały się ciekawymi propozycjami interpretacyjnymi ani poszukiwaniami nowych rozwiązań formalnych. Andrejew nie pasjonował się zagadnieniami społecznymi. Nie pociągały go zadania pisarza zaangażowanego w sprawy dnia codziennego. Bardziej nęciła go rola myśliciela i filozofa, który w poszukiwaniu prawdy absolutnej sięga w dziedzinę metafizyki, drąży pokłady podświadomości, rozwiązuje odwieczne tajemnice życia. Entuzjaście Mikołaja Hart-manna i Artura Schopenhauera nieobce były także poglądy Fryderyka Nietzschego. Hołdował on typowej dla epoki modernizmu pesymistycznej koncepcji życia jako zjawiska niezrozumiałego i niepojętego oraz pozbawionego sensu. Człowiek jest tylko żałosną i bezsilną zabawką w ręku ślepych i obojętnych sił, które wywołują go z niebytu i z powrotem w niebyt wtrącają, jest tylko ?niewolnikiem śmierci i przez całe życie chodzi uwiązany na jej łańcuchu”.
Ciekawe artykuły i fajne zdjęcia.
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.